DE FAMILIE VAN DE HAPERTSE KLUIS…

Mijn eerste kennismaking met De Hapertse kluis dateert uit oktober 2012. Via een teamleidster van de activiteitenbegeleiding bij de Vitalis Groep in Eindhoven waar mijn moeder enkele maanden te gast was geweest, werd ik geattendeerd op het bestaan van deze kleinschalige zorgvorm. Zij dacht dat dit een heel geschikte woonvorm voor mijn toen 86 jarige moeder zou zijn, temeer daar er een gevarieerde populatie woonachtig was en bijvoorbeeld niet dementie een vereiste toegangseis was.

De warme website en het gedachtengoed van de oprichters – broer en zus Ettema – spraken mij direct aan en spoedig volgde een kennismakingsafspraak, eerst zonder mijn moeder. Ik was verrast door de vele mogelijkheden die geboden werden, de hoeveelheid personeel op het aantal bewoners (toen nog negen) en de royale kamers met eigen badkamer. Met name dit laatste punt was ik nog niet in veel huizen tegen gekomen en vond ik ook belangrijk. Als je je hele leven privacy gewend bent is het heel onlogisch om in je laatste jaren daarop te moeten inleveren. Natuurlijk zijn badkamers dure vierkante meters maar heel fijn als je weet dat die ruimte alleen door jou gebruikt wordt.

Daarbij was de filosofie zeer gericht naar de bewoners. Het is bijvoorbeeld niet de bedoeling dat personeelsleden zich in hun pauzes terugtrekken in eigen ruimten, maar kunnen zij gezellig iets eten of drinken of een krantje lezen, maar dan wel MET bewoners. Mooie interacties dus.

Een tweede bezoek met mijn moeder maakte ook haar “enthousiast”. Natuurlijk was ze het liefste in haar eigen huis blijven wonen, maar gelukkig begreep ze nog heel goed dat hier wel eens de meest optimale zorg voor haar geboden zou kunnen worden en dat deze zorg mij als vrijwel enig verzorgend familielid ook “ontzorgde”!

Reeds na enkele maanden kwam een studio ter beschikking en vanaf januari 2013 maakt mijn moeder deel uit van de Hapertse Kluis gemeenschap. Nu na drie jaar kan ik eigenlijk alleen maar concluderen dat haar gezondheidstoestand door het dagelijkse ritme en regelmaat er alleen maar op vooruit is gegaan. Zelfs haar natuurlijk sterk achteruitgaande geheugen lijkt beter te functioneren en inmiddels neemt mijn moeder ook meer deel aan de vele sociale activiteiten die binnen en buiten de muren van de Hapertse Kluis aangeboden worden. Niet omdat het moet, maar omdat ze ervan geniet. Voordeel is bovendien dat ze daardoor ook wat minder op zichzelf gericht is. Kortom voor mij als mantelzorger een hele geruststelling.

In de afgelopen jaren zijn er vele vernieuwingen gerealiseerd. Zo is er een dagbestedingsruimte bij gekomen die ook door de bewoners gebruikt kan worden, hetgeen de creatieve en muzikale mogelijkheden vergroot. Het team is nog professioneler geworden, maar de kleinschalige opzet en grote aandacht voor zorg op maat is gebleven of alleen maar effectiever georganiseerd.

Kortom: Een zegen dat De Hapertse Kluis in de Kempen bestaat en zoveel warmte biedt voor bewoners en hun familie. Wij zouden geen vergelijkbaar alternatief weten en de maandelijkse kosten voor dit alles zijn voor mijn moeder uit haar pensioen en pgb te betalen. Wij voelen ons bevoorrecht.

Sedert een jaar is mijn moeder inmiddels gast van de Hapertse Kluis. Het feit dat zij Alzheimer heeft, “een Alzheimertje is”, zoals ze dat zelf noemt, is op zich erg verdrietig. Zeker omdat zij dit zelf iedere dag ook ervaart. Wat fijn is het dan, dat er bij de Hapertse Kluis een team klaarstaat dat haar altijd de juiste ondersteuning, aandacht en activiteiten biedt. De kwaliteit en kwantiteit van de zorg is uitmuntend. Een grote aanwezigheid van personeel maakt dat ook individuele aandacht volop gegeven wordt. Haar appartement biedt haar de veiligheid en privacy waar ze behoefte aan heeft en de algemene ruimtes geven haar juist de afleiding die ze ook zo nodig heeft. Mijn zusjes en ik vinden het een goede keuze geweest om onze moeder bij de Hapertse Kluis haar ziekteproces te laten doormaken.

Beste medewerkers van de Hapertse Kluis,

Graag wil ik jullie allemaal nogmaals hartelijk bedanken voor jullie zorg en aandacht voor mijn moeder.

Toen zij halverwege 2016 in de Hapertse Kluis kwam wonen, had ze een moeilijke periode achter de rug. Zij had 2 jaar eerder haar huis, tuin en auto moeten opgeven door haar toenemende slechtziendheid. En eind mei 2016 bleek ook het zelfstandig wonen in een appartement onhoudbaar. Zij had ondersteuning en voortdurende zorg nodig, maar was daar zelf nog niet van overtuigd. Met veel individuele aandacht, betrokkenheid en respect hebben jullie de overstap voor haar acceptabel gemaakt en haar afnemende gezondheid dragelijk. In haar eigen studio had ze haar eigen vertrouwde inrichting, waardoor ze bijvoorbeeld haar bezoek thuis kon ontvangen. Haar eigen gemaakte kleren, waar ze zeer aan gehecht was, werden prima verzorgd.
Met haar voorkeuren in eten en drinken – geen vis, wel ‘s ochtends thee op bed – werd altijd rekening gehouden. En ook de lichamelijke verzorging, kapper, pedicure, gaven haar een een gevoel van rust, veiligheid en comfort.

Door het wonen in de Hapertse Kluis kon mijn moeder haar interesses weer meer gestalte geven. Ze hield van puzzelen, maar kon dat niet meer door haar blindheid. Gelukkig was en bij jullie altijd wel iemand die haar daarbij wilde helpen. Zelf eten koken was al langer niet meer mogelijk, terwijl dat wel belangrijk voor haar was. Dat ze bij jullie weer vers, thuis bereid eten kreeg, bij de boodschappen werd betrokken en haar recepten kon delen, heeft haar veel goed gedaan. De bijeenkomsten met muziek heeft mijn moeder ook zeer op prijs gesteld. Ze bleek, tot ons aller verrassing, veel liedjes te kunnen meezingen. En aan de gesprekken over tuinieren, vooral met Noud, heeft ze eveneens veel plezier beleefd.

Uiteindelijk voelde mijn moeder zich bij jullie werkelijk thuis en vond ze dat ze geluk had gehad dat ze in de Hapertse Kluis was komen wonen. Wij, de kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen zagen de Hapertse Kluis ook echt als haar thuis, en we voelden ons er altijd welkom.

De laatste maanden ging mijn moeders gezondheid sneller achteruit. Tot het eind werd daar telkens snel met passende zorg en materieel op gereageerd. Elke keer dat ik op bezoek kwam, konden we daar weer even over overleggen. Jullie boden haar ook troost en bemoediging als ze dat nodig had, en afleiding en een liefdevolle arm om haar heen. Ook daarvoor onze hartelijk dank.

Dat er zovelen van jullie bij de crematie dienst waren, en jullie wijze van afscheid nemen, was voor ons hartverwarmend en roerend.

Mijn moeder heeft inderdaad geluk gehad dat zij in de Hapertse Kluis is komen wonen. Er zouden ons inziens veel meer instellingen voor woonzorg moeten komen, zoals de Hapertse Kluis, opdat mensen zo op een waardige en plezierige wijze hun laatste levensfase kunnen beleven.

Ik wil hierbij nogmaals en namens de hele familie onze grote dankbaarheid betuigen voor jullie zorg voor mijn moeder.

Onze eerste aanraking met de Hapertse Kluis is gekomen door de dagbesteding. Onze hoogbejaarde tante was, naar onze mening, toe aan wat extra gezelschap en afleiding. Thuis was ze op een bepaalde manier eenzaam, ze was erg hulpbehoevend en ging steeds meer tijd en aandacht vragen van de thuiszorgorganisatie en van ons mantelzorgers.

Met lichte tegenzin zijn we toch eens een kijkje gaan nemen op de dagbesteding. We zijn overeengekomen dat ze het maar eens moest gaan proberen voor een maandje. Allengs is ze er aan gewend geraakt en warempel ze ging het nog leuk vinden ook, maar één keer in de week was meeeeeeer dan voldoende volgens haar.

Nadat er in de thuissituatie zich toch steeds meer strubbelingen voordeden, vonden wij, maar ook de huisarts en de thuiszorgorganisatie, dat de situatie thuis zo niet langer door kon gaan. Onze tante “moest” om te beginnen drie keer in de week naar de dagbesteding en werden de eerste gesprekken gevoerd om in Woonzorg de Hapertse Kluis te kunnen komen wonen.

Omdat onze tante al gewend was op de dagbesteding was de stap om in de woonzorg een kijkje te gaan nemen al een heel stuk laagdrempeliger geworden.

Ze werd aangemeld en toen kon ze eigenlijk niet meer wachten om voorgoed naar de woonzorg te verhuizen. Na een paar maandjes kon ze er terecht.

Na een kleine gewenperiode begon ze zich al snel “thuis” te voelen, ze was vol lof over het mooie huis, over het personeel en de geweldige aandacht die er aan de bewoners wordt besteed. Er is nog steeds een fijne samenwerking tussen de dagbesteding en de woonzorg. Op de dagen dat er dagbesteding is mogen ook bewoners van de woonzorg daar gebruik van maken, mits er natuurlijk voldoende plaatsen open zijn. Cliënten van de dagbesteding hebben vanzelfsprekend voorrang.

Onze tante is in haar eigen dorp Hapert kunnen blijven wonen en dat zagen wij ook als een voordeel!

Fijn dat het zo’n kleinschalige woonzorg is, er is veel tijd en aandacht voor persoonlijke verzorging, ook op sociaal en emotioneel gebied, maar het is  vooral gezellig!

De ruimtes worden steeds aangekleed naar gelang de seizoenswisselingen of gebeurtenissen, zoals sinterklaas, kerst- en paastijd, carnaval enz. Steeds wordt alles versierd in het juiste thema.

Er wordt van alles georganiseerd voor de bewoners, kleine activiteiten zoals b.v. bloemstukjes maken, gezamenlijke spelletjes, muziek, dans, foto’s kijken, verwennerijen d.m.v. voeten- en handenbadjes of een uurtje in de welness (voet)massage, handverzorging, nagels lakken. Een high tea of een Nieuwjaarsborrel met familie.

Met mooi weer wordt er ook naar buiten gegaan. Er zijn vrijwilligers die hieraan ook hun steentje bijdragen en samen met de verzorgers, met mobiele bewoners, maar ook met een paar rolstoelers erop uit trekken.

Ook wij, familie, worden zeer gastvrij ontvangen met een kopje koffie en ervaren dat het een warm en gezellige woonzorg is!!!!